تأثیر یک جلسه فعالیت مقاومتی و هوازی بر ادراک درد و پاسخ های قلبی- عروقی زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

زمینه: بنا بر شواهد جدید ممکن است فعالیت ورزشی با توجه به نوع و شدت آن بر ادراک درد و پاسخ­های مطلوب قلبی- عروقی بیماران مبتلابه مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) مؤثر باشد. هدف: مطالعه به منظور تعیین اثر فعالیت مقاومتی (re) و هوازی (ae) بر آستانه و ادراک درد، فشارخون و ضربان قلب زنان مبتلابه بیماری ام اس انجام شد. مواد و روش ­ها: این مطالعه نیمه تجربی، در سال 1393 بر روی ۱۰ زن مبتلا به ام اس واجد شرایط انجام شد که با میانگین فشارخون سیستولی ۹۰/۱۱۲ و دیاستولی ۵۰/۷۴ میلی متر جیوه به عنوان نمونه هدفمند و در دسترس از انجمن ام اس رشت انتخاب شدند. فعالیت مقاومتی شامل دو نوبت ۱۰ تکراری از پنج حرکت به صورت دایره ای و فعالیت هوازی شامل ارگومتری با شدت ۵۰ تا %۶۰ حداکثر ضربان قلب بود. آستانه، ادراک درد و فشارخون به­ترتیب به وسیله دردسنج، مقیاس درد و فشارسنج جیوه ای استاندارد اندازه گیری شدند. داده­ها با آزمون های تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شدند.   یافته­ها: فشارخون روند طبیعی ولی غیرمعنی داری پس از هر دو نوع فعالیت داشت. ضربان قلب در مقایسه با پیش از فعالیت، در فعالیت مقاومتی و هوازی به طور معنی­داری بلافاصله پس از فعالیت افزایش یافت (p< 0/05) و در دقایق ۱۰ تا ۶۰ پس از فعالیت هوازی نسبت به بلافاصله پس از فعالیت کاهش معنی­داری داشت. (p< 0/05) اما، ادراک درد بعد از هر دو نوع فعالیت تفاوت معنی داری نداشت. آستانه درد نسبت به قبل از فعالیت در هر دو فعالیت کاهش داشت، اما ارتباط معنی دار با ضربان قلب فقط در فعالیت هوازی مشاهده شد (p=0/0414). نتیجه­گیری: با توجه به یافته ها، احتمالاً هر دو نوع فعالیت مقاومتی و هوازی با شدت متوسط می توانند آستانه درد، فشارخون و ضربان قلب بیماران مبتلا به ام اس را تا ۱5 دقیقه بعد از فعالیت کاهش دهند.